Great Depression, The Great Depression was the worst economic slump ever in U.S. history

Great Depression

 The Great Depression was the worst economic slump ever in U.S. history, and one which spread to virtually all of the industrialized world. The depression began in late 1929 and lasted for about a decade. Many factors played a role in bringing about the depression; however, the main cause for the Great Depression was the combination of the greatly unequal distribution of wealth throughout the 1920's, and the extensive stockmarket speculation that took place during the latter part that same decade. The lack of distribution of wealth in the 1920's existed on many levels. Money was distributed in equally between the rich and the middle-class, between industry and agriculture within the United States, and between the U.S. and Europe. This imbalance of wealth created an unstable economy. The stock market was kept artificially high, but eventually lead to large market crashes. These market crashes, combined with the lack of distribution of wealth, caused the American economy to capsize. The roaring twenties was an era when our country prospered tremendously. The nation's total realized income rose from $74.3 billion in 1923 to $89 billion in 1929. However, the rewards of the Coolidge Prosperity of the 1920's were not shared evenly among all Americans. In 1929 the top 0.1% of Americans controlled 34% of all savings, while 80% of Americans had no savings at all. Automotive industry mogul Henry Ford is one example of the unequal distribution of wealth between the rich and the middle-class. Henry Ford reported a personal income of $14 million in the same year that the average persons income was $750. By present day standards Mr. Ford would be earning over $345 million a year! This lack of distribution of income between the rich and the middle class grew throughout the 1920's. A major reason for this large and growing gap between the rich and the working-class people was the increased manufacturing output throughout the 1920’s. From 1923-1929 the average output per worker increased 32%. During that same period of time average wages for manufacturing jobs increased only 8%. As production costs fell quickly, wages rose slowly, and prices remained constant, the bulk benefit of the increased productivity went into corporate profits. The federal government also contributed to the growing gap between the rich and middle-class. Calvin Coolidge's administration favored business. An example of legislation to this purpose is the Revenue Act of 1926, which greatly reduced federal income and inheritance taxes. Andrew Mellon was the main force behind these and other tax cuts throughout the 1920's. Because of these tax cuts a man with a million-dollar annual income had his federal taxes reduced from $600,000 to $200,000. Even the Supreme Court played a role in expanding the gap between the socioeconomic classes. In the 1923 case Adkins v. Children's Hospital, the Supreme Court ruled minimum-wage legislation unconstitutional. The large and growing difference of wealth between the well-to-do and the middle-income citizens made the U.S. economy unstable. For an economy to function properly, total demand must equal total supply. Essentially what happened in the 1920's was that there was an oversupply of goods. It was not that the surplus products were not wanted, but rather that those who needed the products could not afford more, while the wealthy were satisfied by spending only a small portion of their income. Three quarters of the U.S. population would spend essentially all of their yearly incomes to purchase goods such as food, clothes, radios, and cars. These were the poor and middle class. Families with incomes around, or usually less than, $2,500 a year. While the wealthy too purchased consumer goods, a family earning $100,000 could not be expected to eat 40 times more than a family that only earned $2,500 a year. Through the imbalance the U.S. came to rely upon two things in order for the economy to remain on an even level: credit sales, or investment from the rich. One obvious solution to the problem of the vast majority of the population not having enough money to satisfy all their needs was to let those who wanted goods buy products on credit. The concept of buying now and paying later caught on quickly. By the end of the 1920's 60% of cars and 80% of radios were bought on installment credit. Between 1925 and 1929 the total amount of outstanding installment credit more than doubled. This strategy created a non realistic demand for products which people could not usually afford. People could no longer use their regular wages to purchase whatever items they didn't have yet, because so much of the wages went to paying back past purchases. The U.S. economy was also reliant upon luxury spending and investment from the rich to stay afloat during the 1920's. The largest problem with this reliance was that luxury spending and investment were based on the wealthy's confidence in the U.S. economy. If conditio

 ÇEVRİSİ 

Büyük çöküntü Büyük Bunalım, ABD tarihinin en büyük ekonomik çöküşü ve neredeyse tüm sanayileşmiş dünyaya yayılmış bir durumdu. Depresyon 1929 yılının sonlarında başladı ve yaklaşık on yıl sürdü. Depresyonun ortaya çıkmasında bir çok faktör rol oynamıştır; Bununla birlikte, Büyük Bunalım'ın başlıca nedeni, 1920'ler boyunca zenginliğin dağılımının büyük ölçüde eşitsiz dağılımı ve aynı on yılın ikinci yarısında gerçekleşen yoğun hisse senedi piyasası spekülasyonunun birleşimi idi. 1920'lerde servet dağılımının olmaması birçok düzeyde var oldu. Para zengin ve orta sınıf arasında, ABD'de endüstri ve tarım arasında ve ABD ile Avrupa arasında eşit olarak dağıtıldı. Servetin bu dengesizliği dengesiz bir ekonomi yarattı. Borsa yapay olarak yüksek tutuldu, ancak sonunda büyük piyasa çökmelerine yol açtı. Bu pazar çöküşleri, servet dağılımının olmaması ile birlikte Amerikan ekonomisinin büyümesine neden oldu. Kükreyen yirmiler, ülkemizin muazzam zenginleştiği bir dönemdi. Ülkenin toplam gerçekleşen geliri 1923'de 74.3 milyar dolardan 1929'da 89 milyar dolara yükseldi. Ancak, 1920'lerin Coolidge Refahının getirileri, tüm Amerikalılar arasında eşit olarak paylaşılmadı. 1929'da Amerikalıların% 0,1'i tüm tasarrufların% 34'ünü kontrol altına alırken, Amerikalıların% 80'i hiç tasarruf etmedi. Otomotiv endüstrisi moğolcusu Henry Ford zenginliğin ve orta sınıf arasındaki refahın eşit olmayan dağılımının bir örneğidir. Henry Ford aynı yıl ortalama kişi gelirinin 750 $ olduğu 14 milyon dolar kişisel gelir bildirdi. Günümüz standartlarına göre, Ford, yılda 345 milyon dolar kazanıyor! Zengin ve orta sınıf arasında gelir dağılımının bu eksikliği 1920'lerde gelişti. Zengin ve işçi sınıfı insanlar arasındaki bu geniş ve büyüyen uçurumun ana nedeni, 1920'li yıllardaki imalat üretiminin artmasıydı. 1923-1929 yılları arasında çalışan başına ortalama çıktı% 32 arttı. Aynı dönemde, imalat sanayi için ortalama ücretler sadece% 8 arttı. Üretim maliyetleri hızla düştüğü için ücretler yavaş yükseldi ve fiyatlar sabit kalırken artan üretkenliğin toplu faydası şirket kârlarına girdi. Federal hükümet, zengin ve orta sınıf arasındaki artan boşluğa da katkıda bulundu. Calvin Coolidge yönetimi işi tercih etti. Bu amaca yönelik bir mevzuata bir örnek, federal gelir ve miras vergilerini büyük ölçüde azaltan 1926 Gelir Yasası'dır. Andrew Mellon, 1920'ler boyunca bu ve diğer vergi indirimlerinin ana gücünü oluşturuyordu. Bu vergi indirimleri nedeniyle milyon dolarlık yıllık geliri olan bir adam federal vergilerini 600,000 dolardan 200,000 dolara düşürdü. Yüksek Mahkeme bile sosyo-ekonomik sınıflar arasındaki boşluğun genişletilmesinde rol oynamıştır. 1923 tarihli Adkins / Çocuk Hastanesi davasında, Yüksek Mahkeme asgari ücret yasasının anayasaya aykırı olduğuna hükmetti. Yapılabilir ve orta gelirli vatandaşlar arasındaki servetin büyük ve artan farkı, ABD ekonomisini istikrarsız hale getirdi. Bir ekonominin düzgün çalışabilmesi için, toplam talep toplam arz ile eşit olmalıdır. Esasen 1920'lerde yaşanan şey malların fazla verildiğiydi. Artı ürünlerin arzulanması değil, zengin ürünlerin gelirlerinin sadece küçük bir bölümünü harcayarak tatmin olmalarına karşın, ürüne ihtiyaç duyanların daha fazlasını göze alamadığı idi. ABD nüfusunun dörtte üçü, aslında yiyecek, giyecek, radyo ve araba gibi malları satın almak için yıllık gelirlerinin tümünü harcıyordu. Bunlar fakir ve orta sınıflardı. Yılda 2,500 dolardan veya daha düşük olan geliri olan aileler. Zenginler de tüketici mallarını satın alırken, 100.000 dolar kazanan bir ailenin, yılda sadece 2.500 dolar kazanan bir ailenin 40 katı daha fazla yemesi beklenemezdi. Dengesizlik sayesinde ABD, ekonominin eşit seviyede kalabilmesi için iki şeyi kullanmaya başladı: kredi satışları veya zenginlerden gelen yatırım. Nüfusun büyük çoğunluğunun tüm ihtiyaçlarını karşılayacak kadar para kazanamaması konusundaki belirgin bir çözüm, mal isteyenlerin kredi kullanmalarına izin vermekti. Şimdi satın alma ve ödeme kavramı hızlı bir şekilde yakalandı. 1920'lerin sonunda araçların% 60'ı ve telsizlerin% 80'i taksit kredisi ile satın alındı. 1925-1929 yılları arasında toplam taksitlendirme kredisi iki katına çıkmıştır. Bu strateji, insanlara karşı genellikle karşılayamayacakları ürünler için gerçekçi olmayan bir talep yarattı. İnsanlar, artık sahip olmadıkları her şeyi satın almak için normal ücretlerini kullanamıyordu, çünkü ücretlerin çoğunu geçmiş satın alımları geri ödemeye yöneltti. ABD ekonomisi, lüks harcamalara ve zenginlerin 1920'lerde ayakta kalma yatırımına bağımlıydı. Bu güvenle ilgili en büyük sorun lüks harcamaların ve yatırımın zenginlerin ABD ekonomisine olan güvenine dayanması oldu. Şart olduğu takdirde