Frustrations With Japan - Japonya ile Hayal Kırıklığı

Frustrations With Japan December 8, 1941 was a solemn day. The day after Japan dropped the bomb on Pearl Harbor, the people of the United States mourned. If ever there was a time when Americans wanted to enter World War II, it was then. The United Sates had been deceived by the Empire of Japan, with whom they thought they were at peace. Franklin Roosevelt’s speech to Congress, asking for permission to declare war on Japan, shows the resentment and despair of the American people. After the bombing of Pearl Harbor, many Americans felt a lot of resentment against Japan, and the Japanese. Much of this resentment arose because Japan gave the United States a false hope of peace between the two countries. Also, from the evidence, it appeared that the attack was premeditated. Because of the distance between Japan and Hawaii, it was found that the attack had been planned days, possibly weeks beforehand (Roosevelt, 170). During the time before the attack, the Japanese had deceived the United States into believing they were at peace with one another. Because of the bombing by Japan, the American people were mourning the loss of their soldiers’ lives. They also were angry with the destruction of the naval and military forces, along with the attacks on Hong Kong, Guam, the Philippine Islands, Wake Island, and Midway Island all within hours of each other. The American people, along with the government, wanted nothing more than to destroy Japan, and win the war. In the Monica Sone document, I belief that the frustrations that the Americans were feeling are expressed in their entirety. The American people were so angry with the Japanese people, and so afraid that the Japanese would attack again, that the Americans basically rejected anyone that looked Japanese. To the Americans, regardless of whether you were native born, if you looked Japanese you were the enemy. The American government did not want to take chances, so they gathered all the people of Japanese decent and made them live under military law. They even had to live in military camps. How horrible for all those innocent people to be assumed the enemy when they had lived as Americans their whole lives. In the Monica Sone document, it is evident that, at first, the government was looking to only interview the important people in the Japanese community to ensure none of them were spies. However, things got out of control and the United States government declared that all people of Japanese decent give up their property and move into assembly centers, in order to isolate them from the rest of the American people. This shows how terribly desperate the American people felt after the Pearl Harbor bombing. Looking at Franklin Roosevelt’s speech and Monica Sone’s document memoire, it is evident how desperate the American people were to save their country and destroy Japan. They would go to such extremes to save what they believed to be right and just. There are many similarities between the two documents, but they are showed in an opposite manner. In Roosevelt’s speech you see the American determination to defeat Japan and win the war. In the Monica Sone document you see the desperation of the American people to protect their country, and their resentment of the Japanese people. Both represent the feelings of the Americans, but unfortunately, the Monica Sone document shows what extreme measures the American people were willing to go to protect what they believed to be right. ÇEVİRİSİ Japonya ile Hayal Kırıklığı 8 Aralık 1941 günü ciddi bir gündü. Japonya'nın Pearl Harbor bombasını düşürmesinden bir gün sonra Amerika Birleşik Devletleri halkı yas tuttu. Amerikalılar II. Dünya Savaşı'na girmek isteyen bir zamanlar olsaydı, o zamanlar vardı. Birleşmiş Milletler, Japonya İmparatorluğu tarafından aldatıldı ve barış içinde olduklarını düşündüler. Franklin Roosevelt'in Kongre'ye yaptığı konuşmada Japonya'ya savaş açması için izin istedi, Amerikan halkının kızgınlık ve umutsuzluğunu gösterdi. Pearl Harbor'u bombaladıktan sonra, birçok Amerikalı Japonya'ya ve Japonlara karşı çok kızgın hissetti. Bu kızgınlığın çoğu ortaya çıktı, çünkü Japonya Amerika Birleşik Devletleri'ne iki ülke arasındaki barış umutlarını verdi. Ayrıca, kanıtlara göre, saldırının planlandığı belirlendi. Japonya ile Hawaii arasındaki mesafe nedeniyle saldırının muhtemelen birkaç hafta önce günlerce planlandığı tespit edildi (Roosevelt, 170). Saldırıdan önceki dönemde Japonlar Amerika'yı birbirleriyle barış içinde olduklarına inanmak için aldatmışlardı. Japonya bombardımanı yüzünden Amerikan halkı askerlerinin hayatını kaybetti. Ayrıca, deniz ve askeri güçlerin imhasıyla birlikte Hong Kong, Guam, Filipin Adaları, Wake Adası ve Midway Adası'ndaki saldırıların hepsi birkaç saat içinde birbirlerine kızdılar. Amerikan halkı, hükümetle birlikte Japonya'yı yok etmek ve savaşı kazanmaktan başka bir şey istemedi. Monica Sone belgesinde, Amerikalıların duygu dolu hayal kırıklıklarının tümüyle ifade edildiğine inanıyorum. Amerikalılar Japon halkına öfkeliydi ve Japonların tekrar saldırıya geçmesinden korkuyorlardı, Amerikalılar temelde Japonlara benzeyen herkesi reddetti. Amerikalılara göre, doğmuş olsanız da olmasanız da, Japonlara bakarsanız düşman olmuştunuz demektir. Amerikan hükümeti şansını almak istemedi, bu nedenle Japon halkını iyi topladılar ve onları askeri yasalar altında yaşattılar. Hatta askeri kamplarda yaşıyorlardı. Tüm bu masum insanlar için Amerikalılar gibi hayatlarını boyunca yaşadıklarında düşman olarak ne kadar korkunç davranıyorlardı. Monica Sone belgesinde hükümetin, yalnızca Japon topluluklarındaki önemli kişilerin hiçbirinin casus olmadığından emin olmak için görüşmeler yapmaya çalıştığı açıktır. Bununla birlikte, işler kontrolden çıktı ve Birleşik Devletler hükümeti, Japonların tümünün mülklerinden vazgeçmesini ve onları Amerikan halkının geri kalanından ayırmak için meclis merkezlerine taşınmasını ilan etti. Bu, Amerikan halkının Pearl Harbor bombardımanından sonra ne kadar çok umutsuz olduğunu gösteriyor. Franklin Roosevelt'in konuşmasına ve Monica Sone'un belge belgesine bakarsak, Amerikan halkının ülkesini kurtarmak ve Japonya'yı yok etmek ne kadar umutsuz olduğu açıktır. Doğru olduğuna inandıkları şeyleri korumak için bu kadar uç noktaya giderlerdi. İki belge arasında pek çok benzerlik var, ancak zıt bir biçimde gösteriliyor. Roosevelt'in konuşmasında, Japonya'yı yenmek ve savaşı kazanmak için Amerikan'nin kararlılığını görüyorsunuz. Monica Sone belgesinde, Amerikan halkının ülkesini korumak için umutsuzluğunu ve Japon halkına olan kızgınlıklarını görürsünüz. Her ikisi de Amerikalıların duygularını temsil ediyor ancak maalesef Monica Sone belgesi, Amerikalıların doğru olduğuna inandıklarını korumaya istekli olan aşırı tedbirleri gösteriyor.